ارتباط با دیگران

ظاهرا برای بیان دردهایم باید طوری حرف بزنم که شما و روانشناس گرامی فکر نکنید شباهتی با من دارید. ازین جهت این را میگویم که وقتی پست قبلی که الان پاک کردم را نوشتم به من گفتند که چرا به جای بیان مشکلات اصلی ات سوال فلسفی میپرسی ؟

البته که سوالهای فلسفی من به سادگی میتواند سوال دیگران هم باشد اما چون جواب واضحی برایش وجود نخواهد داشت و هدف این بلاگ چیز دیگری ست من هم سعی میکنم مطالب دیگری را مطرح کنم. که جنبه ی کاربردی تری داشته باشد و برایش جوابی موجود باشد.اما به هر حال ما به عنوان انسان در سوالهایی مشترکیم و ازین جهت شما با هر سطح کارکرد و سلامت روان در جایگاهی همسطح من هستید و نه بالاتر!

خب اونچیزی که در پاراگراف بالا خوندین شبیه به یک گله بود ...نه؟ این حال همیشگی من در ارتباطم با دیگرانه، حتی شمایی که نمیبینمتون.راستش نهایت آرزوی من اینه که "نیاز" نداشته باشم با آدم دیگه ای ارتباط برقرار کنم. چون قواعد نانوشته ای که بر روابط انسانی حاکم هست بسیار برام آزاردهنده ست. برای مثال قانون بده بستون ! قانون دوستی با آدمی بهتر از خودت، قانون فاصله گرفتن از آدمای منفی و افسرده، قانون احترام گذاشتن به بزرگتر حتی وقتی به نظرم لایقش نیست، قانون محل ندادن به آدما تا دنبالت بیان !، قانون یکی من یکی تو، قانون سکوت به جای بیان مسایل، قانون در لفافه حرف زدن به جای صریح گفتن خواسته ها و ناراحتی ها ....تک تکشون در من دل آشوبی ایجاد میکنه.

برای من انجام این کارها مثل خوندن خط به خط از روی یک دستورالعمل خودآگاه  هست و کاملا مصنوعی به نظر میاد. البته من از انجام چنین کاری ناراحت میشم و معمولا درگیر این بازیها نمیشم و کار خددم رو میکنم. این قوانین حس بدی از نوعی بازی و فریب کثیف به من میده.

هر چقدر هم بگیم این قوانین عمومیت داره و به شکل معتدل تر و سپیدتری از اونچه من بیان کردم در جریانه...من در این مهارت های ارتباطی به اندازه یک کودک 7 ساله بیشتر نمیفهمم!

و یک چرخه ای از ارتباط برقرار نکردن با آدمها و رشد نکردن این مهارت ها در زندگی من در جریان هست. در کوچکترین تلاش هام در این زمینه به شکل وحشتناکی شکست میخورم . و مایه خجالت خودم رو فراهم میکنم.با توجه به سن و سالم رفتارهام خیلی تو ذوق میزنه ...از خودم و تصویر بیرونی که در فرایند برقراری ارتباط به دنیا ارائه میدم متنفرم .

از همه ی اینها بدتر بازیهاییه که نزدیکانت در موردت اجرا میکنن. اونهایی که به نوعی برات عزیزن .نمیدونم چرا تمام این قوانین به نوعی با عدم صداقت برام تداعی میشه و من نمیخوام با دیگران و دیگران با من صادق نباشن حتی ...حتی....حتی به دلیل خوب بودن کنار هم .من حقیقت عریان رو به هر چیز دیگه ی شیرینی ترجیح میدم .برای همین حتی محبت بدون بازی دیدن منو به این فکر میندازه که پیدا کنم در پس پرده چه خبره؟  و وقتی باهام بد رفتار میشه حالم بهتره چون مطمئن میشم دیگه خبری از دروغ و بازی نیست.و چیزی که میبینم همونیه که بدست میارم.

شیوا باید زیبایی های زندگی را بازبشناسد!

 شب سومی بود که اتفاق می افتاد، شب اول اصلا جدی نگرفتم، فکر کردم اشتباه می کنم، و یا وزوزی بوده که دو نفر پشت سرم در گوش هم نجوا می کردند، اما به محض پیاده شدن از مترو و قرار گرفتن در ورودی زیر گذر خیابان به محض اینکه سکوت باید حکمفرما میشد صداهای لعنتی دوباره شروع شدند. اصلا به من ربطی نداشت و دونفر درباره ی موضوعی باهم صحبت می کردند. اما هرچه سعی می کردم که متوجه شوم که چه می گویند فایده ای نداشت. نه آنقدر واضح بود که بتوان مفهوم را متوجه شد و دنبال کرد، نه آنقدر آرام که بتوان نادیده اشان گرفت. به هر حال صدا تمام مدت شب هم همراهم بود. گاهی فکر می کردم که خیالاتی شده ام و گاهی فکر می کردم که شاید این صدا همان صدا نیست شاید آن به خاطر ازدحام خیابان و استرس ناشی از روزهای اخیر بوده و این یکی اما صدای تلوزیون همسایه بیکاره ی شب زنده دار است که تا صبح روشن مانده. شب دوم هم بسیار با دقت کمتر در زمانهایی اتفاق افتاد اما استرس و خستگی حاصل از کار روزانه باعث نشد تا به موضوع شب گذشته ربط پیدا کند، گویا اصلا پیشینه ی شب گذشته اش به طور کل فراموش شده بود. امشب ام از هر شب بدتر بود، اضطراب حاصل از گفتگو با دوستی که درگیر افسردگیست و هر از گاهی با حرفها و تلنگرهایش تنت را می لرزاند خود به اندازه کافی دردآور بود و حالا دوباره این صدای لعنتی درست زمانی که داشتم محل کارم را ترک می کردم شروع به وزوز کرد، اول فکر کردم شاید غیر از من کسانی خود را در محل کار پنهان کرده اند. بعد ناگهان به یاد دو شب گذشته افتادم و ناخودآگاه زانوهایم شل شد و عرق سردی بر پیشانیم نشست. آیا دچار توهم شنیداری شده بودم؟ همه چیز تمام شده بود؟ به هر حال سعی کردم که خونسردی ام را حفظ کنم! اما دیگر صدای دلضربه هایم را می شنیدم. سعی کردم که فکرم را مشغول کنم و زیاد جدی نگیرمش،‌ اما مگر میشد؟ یعنی بعد از اینهمه سال، حال که درسم تمام شده بود، حالا که به هدفم نزدیک شده ام، حالا که امیدوارم که در یک کلینیک روانپزشکی به عنوان روانشانس استخدام شوم باید دچار هذیان و توهم شوم؟ چرا اینجا،‌ چرا در این زمان و به این شکل، درست در سختترین شرایط ممکن؟ با همین فکرهای مزاحم و احمقانه به خانه رسیدم در حالی که شاید ۱۰ بار تلفن همراهم را از جیبم خارج کردم و سعی کردم که تمام تن گوش شوم و به آن گوش دهم شاید که این صدای لعنتی از صدایی ضبط شده و یا یک پادکست بر روی تلفن همراهم باشد! زهی خیال باطل. آرامشم را از دست داده بودم، تقریبا با چشمانی گریان و فرو رفته در یاس و استیصال کلید را انداختم و وارد اتاقم شدم. حس کردم که صدا شدید تر شد. لباسم را عوض کردم و به دستشویی رفتم و بعد از شستن سر و صورتم مسواک برقی را روشن کردم و شروع به مسواک کردن کردم. متوجه شدم که صدا مدتی ست که قطع شده. به اتاق برگشتم و وقتی روی تختم دراز کشیدم و همه جا سکوت حاکم شد با تعجب متوجه شدم که آندو دوباره برگشتند. این دونفر لعنتی که با هم صحبت می کنند چه کسانی بودند. چرا نمی توانستم بفهم که چه می گویند؟ شاید از فهمیدن صدایشان سرنخی بدست می آوردم،‌ خسته و مستاصل زیپ جلوی کوله پشتی ام را باز کردم تا قرص سردردی پیدا کنم تا شاید بتوانم بخوام که با کمال تعجب وقتی دستم را از کوله پشتی بیرون آوردم دیدم که MP3 player ای را که برای تقویت زبانم به همراه دارم و از آن استفاده می کنم به طور خودکار روشن شده و این صدا آز آنجاست! نفس راحتی کشیدم و تازه فهمیدم که چقدر زندگی و سلامتی را دوست دارم و چقدر این سلامتی ارزشمند است و ما در مشکلات روزمره از ارزش این موهبت غافل می شویم.

زندگی زیباست ای زیباپسند

زنده اندیشان به زیبایی رسند

مسئولیت و مسئولیت پذیری

درود شیوای عزیز،

متاسفانه که نه، خوشبختانه هیچ پزشکی حاضر به همکاری با تو نخواهد شد، چرا که این شرکت در قتل نفس است و به لحاظ قانونی قابل پیگرد. تو بعد از مرگ شاید به آرامشی دست پیدا کنی اما آیا تا به حال به وجدان، وظیفه و سوگند بقراط یک پزشک فکر کرده ای؟ اینها چیزهاییست که او را از پذیرفتن چنین مسئولیتی نهی می کنند.

بحث از مسئولیت شد، من اینجا در این پیشنهاد تو یک عدم مسئولیت پذیری بزرگ می بینم و آن اینکه تو می خواهی خودکشی کنی اما نه به مسئولیت شخصی خود، کسی که می خواهد خودکشی کند معمولا حرف نمی زند و عمل می کند. تو خود نیز در پس ناآگاهت این حق را به خود نمی دهی، به همین خاطر شاید از انجام آن واهمه داری و به طور غیر مستقیم قصد داری که این مسئولیت را برعهده ی دیگری بگذاری. برای فرار از مسئولیت زندگی تن به خودکشی دادن و برای فرار از مسئولیت خودکشی از دیگران درخواست دیگرکشی کردن. باید دید که چه چیزی در زندگی سبب چنین عدم مسئولیت پذیری در تو شده؟ می توانی کمی راجع به زندگی و شرایطت برایم بنویسی؟

به من حق مرگ بدهید!...زندگی ام درد میکند و خوب نخواهد شد.

این سوال همیشه ذهنم رو به خودش مشغول کرده و میکنه به خصوص این روزها که حالم خوب نیست؛ مثل همیشه!!

این سوال که" چرا نباید خودم را بکشم؟" چرا مثل هر انتخاب دیگری آزاد نیستیم که بعد از رسیدن به سنی در مورد چیزی به اسم زندگی که به درونش انداخته شده ایم تصمیم بگیریم؟

این تابو بودن خودکشی از کجا می آید؟

چه دلیلی یا چه کسی یک شخص را از تصمیم گیری راجع به جان خودش میتواند منع کند؟

 حالا که هیچ کدوم از سوال های بالا از نظر من جواب متقاعد کننده ای نداره به سوال اصلیم میرسم...

من نیاز به کمک یک پزشک برای داشتن مرگی راحت دارم اما به کدام پزشک مراجعه کنم که مرگ را راحت و بی دردسر و حتمی برایم تجویز کند؟ کدام دکتر قبول خواهد کرد؟

کسی اینجا برای کمک هست؟ شما اگر پزشک بودید به من برای داشتن یک خودکشی بی درد کمک میکردید؟

قوز بالا قوز هستم ، شیوا!

بهتره خودم رو اینطور معرفی کنم ...یک قوز بالای قوز! و احتمالا یه اشتباه بزرگ در آفرینش. خب من از وقتی که یادم میاد از دنیا ناراضی، و بااون در جنگ بودم ...که خیلی اوقات این جنگ فقط اسمش جنگ، اما شکل واقعیش قهر و گوشه گیری و اجتناب و لجبازی بوده و هست.میشه گفت فرقی با 7 سالگیم ندارم هنوز کارام در این چند حالت خلاصه میشه.



باید بگم که حداقل از 15 سالگی به خودکشی فکر میکردم و ناامید بودم که روزی قراره چیزی درست و یا حتی بهتر بشه. از همون آخرای دبیرستان که دوستی با پسرها رو شروع کردم تا الان از هیج رابطه ایم رضایت کافی رو نداشتم.همیشه از رابطه برای فرار از وظایف روزمره م و مشغول نگه داشتن فکرم به یه بت که خودم از اون پسرا میساختم استفاده کردم.



و در مورد زمان حال میتونم بگم که یک دختر غیر جذاب 30 ساله ام که پسری تا به حال عاشقش نشده و به جز اون کسی هم دوستش نداشته. حالا الان همه به فکر مادر و پدرهای مهربونشون می افتن و میگن که مگه میشه پدر مادری بچه خودشونو دوست نداشته باشند؟من میگم بله میشه .به خصوص مادرم من رو دوست نداشته.امیدوارم کسی نخواد به من بگه که دارم اشتباه میکنم! حداقل با استدلالی که بهش اشاره کردم. من خودم هم خودم رو دوست نداشتم و ندارم. و همینطور از دیگران هم دل خوشی ندارم ولی در کل با بقیه مهربانانه رفتار میکنم .حالا این پارادوکس رو شاید بتونم با ترسم از تنهایی و بی یار و یاور موندن توضیح بدم.اما اگر نیازی به حضور کسی کنارم نداشتم(اگر خودم به قدر کافی، کافی میبودم برای تنهایی هام و نیازهام)اونوقت واقعا کسی رو تحمل نمیکردم.حتی یه لحظه!


حالا مشکل خیلی آزار دهنده ی من که در حال حاضر بیشتر آزارم میده چیه؟


وابستگی به دیگران


با کمال تاسف ! من در هیچ زمینه ای مستقل نیستم مالی، عاطفی،فکری .بیشتر از همه ی وابستگیهام اونجایی بیشتر عذاب میکشم که برای داشتن حس خوب محتاج یک رابطه ی عاشقانه( به زعم خودم البته)هستم.در حقیقت من خودم رو به آدمها متصل میکنم تا از طریق اونها بتونم از زنده ماندن لذت ببرم.


باید بگم از تنهایی وحشت دارم ،نه اینکه مثلا در خانه تنها بمونم بترسم ،نه...از اینکه با خودم روبرو بشم از دیدن خودم در آینه و در ذهنم وحشت دارم.دوست دارم به یک دیگری خارج از خودم عشق بورزم و مشغول اون باشم .اونم متقابلا من رو کمی حداقل دوست داشته باشه .


تا بحال زیاد گفتن و شنیدیم که آدم باید خودش رو دوست داشته باشه.اما خوددوستی معنای گنگی برای من داره و واقعا نمیفهممش. البته تعداد دفت محدودی احساس بی قید و شرط دوست داشتن خودم رو تجربه کردم .مثلا 2 بار!برای 2 روز نهایت!


الان به شدت خوابم میاد و باید بخوابم



پ.ن: بعد از نوشتن این متن بالاخره بعد از چند روز بدخوابی و بیخوابی چند ساعتی با کیفیت عالی خوابیدم و به دنبالش روز نسبتا خوبی داشتم.


بدخوابیم به خاطر غیبت دوستی بود که فعلا بار زنده موندنم رو به دوش اون گذاشتم و وقتی سرش خلوت شد و تونستم باهاش حرف بزنم انگار که قرص خواب آور خورده باشم آروم شدم کاملا!!!


بله من قوز بالای قوزش شدم...وسط گرفتاری هاش ...هربار متصل به یکی حس یه انگل محتاج رو دارم :(